Fedra, edzino de Tezeo, reĝo de Trezeno, enamiĝis al sia stiffilo Hipolito, granda ĉasisto kaj virinmalŝatanto. Tiu amo estas la venĝo de Afrodita kontraŭ Hipolito, ĉar tiu ĉi ne omaĝas al ŝi. Konsumita de sia pasio, Fedra tamen ne volas ĝin konfesi kaj silente mortadas. En la sekvanta sceno ŝi fine malkaŝas sian pasion antaŭ sia fidela Nutristino.
Fedra eliras el la palaco helpata de la Nutristino kaj de sklavinoj. Ĉi tiuj sternas por li ripozliton.
|
FEDRA (al la sklavinoj) Levetu min, rektigu al mi la kapon, ho, kiel feble la membroj falas. Sklavinoj, prenu ĉi manojn blankajn. (Al la nutristino) Sur mia frunto ĉi tiu bendo pezas, formetu ĝin. Disfaldu al mi la buklojn. NUTRISTINO Kuraĝon, kara, vin ne ĵetadu tiel nervoze! Elportos vi pli facile la suferon kun trankvileco kaj energio nobla. Suferi ja estas homa leĝo. FEDRA Aĥ! Se nur ĉe rosa fonto mi povus trinkaĵon ĉerpi el ondo pura, kaj sterni min en la mola herbo sub nigraj poploj por ripozado! NUTRISTINO Infano, kion diri vi volas? Kial deziri la fontan fluon, dum tute apude ĉe l' palaco jen estas trinki rojo de monto? FEDRA (stariĝante) Al montoj gvidu min! Al la arbaroj mi iru tuj inter pinoj, kie pelas ĉashunda ĥordo la predon, makzele ŝirante la cervinojn buntajn. Pro l' Dioj! Urĝi la hundojn krie kaj ĵeti la lancon Tesalian preter mia blonda hararo tenante mane la ĉasponardon! NUTRISTINO Sed kial vi, infan', tiel ekscitiĝas, kaj kial zorgas vi pri la ĉar', virino? Publike ĉi tion ne diskriu, ne ĵetu parolojn de frenez' diktitajn! FEDRA Ho Artemis', kiu estras maran Limnon kaj ties hufe-batatajn hipodromojn, do kial en via lando mi ne estas por dresi sovaĝajn ĉevalidojn? NUTRISTINO Aĥ, jen frenezaĵo nova! Al montoj iri ĵus vi deziris, kaj ĉasi la cervojn, nun vin jam altiras marlima plaĝo kaj ĉevalidoj! Ne estas ja facile diveni, kiu el la dioj skuas sur vi la bridojn kaj vin, infan', delirigas! FEDRA Ho, kion, malfeliĉa virino, mi faris, kien mi do de la rekta saĝo deviis? Freneza, mi estas sub la plago de dio! Ho ve, ho ve, mi mizera! Patrinjo, kaŝu denove mian kapon, ruĝiĝi mi devas, tiel parolinte. Min kaŝu! L' okuloj ploras ŝire kaj vidas sole la honton akompanantan. Rektigi la menson ja doloras, frenezi ja estas pek' preferinde en senkonscio plena perei morte! NUTRISTINO Do mi vin kaŝos, sed kiam al mi mem la morto la kaŝon donos jam? Instruis al mi multe la longa vivo, jes, nur mezuratajn amikecojn devus interligi la mortemuloj kaj ne ĝisiri la kernon de l' animo, sed havi korinklinon nur, kiu estas streĉebla, malnodebla facile. Ĉar kiel peze la koron ŝarĝas, se unu sin suferigas por du, jen kiel por ŝi mi afliktiĝas! Laŭdire la tro rigidaj vivprincipoj pli multe da tristo donas ol da gajiĝo, al la troeco ĉi-kaŭze mi preferas neniom troan. Kaj la saĝuloj aprobos. ĤORO (alproksimiĝante) Maljunulino, nutristin' fidela de l' reĝino, ni vidas tiun tristan kaj malfeliĉegan Fedran sed ne komprenas, kia do malsano ŝin turmentas. Ni volus tion aŭdi nun el via propra buŝo. NUTRISTINO Sed mi nenion scias mem. Respondi ŝi ne volas. ĤORO Kaj pri la kaŭzo de l' sufer' vi ankaŭ do ne scias? NUTRISTINO Estas la samo: ĉiam kaj pri ĉio ŝi silentas. ĤORO Kiel ŝi elĉerpiĝis kaj aspektas elĉerpita. NUTRISTINO Ne miru, de du tagoj jam eĉ iom ŝi ne manĝis. ĤORO Ĉu iel ŝi deliras do aŭ volas vere morti? NUTRISTINO Jes, morti ja! Ŝi fastas por rifuĝi el la vivo. ĤORO Mirige nur, ke ŝia edz' trankvile lasas tion! NUTRISTINO Ŝi kaŝas la suferon kaj malsanon sian neas. ĤORO Nenion eĉ suspektas li, vidante ĉi vizaĝon? NUTRISTINO Li ne alestas, iris for al landoj malproksimaj. NUTRISTINO (al Fedra) Filinjo kara, kiel ĵus parolis ni ĉi tie, tion forgesu ambaŭ ni, nun estu gaja ree! La brovon ne kuntiru plu kun tia sombro, lasu liberan fluon al la pens'. Mi mem klopodas ankaŭ devigi mian langon, ke pli dece ĝi parolu. Se ne direblas la malsan' vin tiel konsumanta, jen estas ĉi virina rond' kaj ili al vi helpos. Se, male, al la viroj ĝin anonci oni povas, permesu do, ke ni pri ĝi sciigu kuracistojn. Respondu! Kial do ĉi mut'? Parolu jam, infanjo! Korektu, se eraron vi en miaj vortoj trovas, kaj jesu al la ĝusta dir', sed kio ajn vin plagas, eldiru, alrigardu jam, ĉi muto nin turmentas! Aĥ, ni virinoj ĉiuj, jen, suferas kun ŝi kune, sed estas tie, kie ni antaŭe estis. Ankaŭ tiam ŝi ne aŭskultis nin, kaj ankaŭ nun ne cedas. Pripensu tamen eĉ se vi al miaj vortoj estos pli ribelanta ol la mar' mortante vi perfidos la filojn, kiuj perdos for la heredaĵon patran, ĉar tiu reĝa Rajdantin', estrin' de l' Amazonoj regonton naskis; tiu ĉi superos viajn idojn, bastardo de plej alta streb'! Vi ja tre bone konas lin, Hipoliton? FEDRA Ve al mi! NUTRISTINO Ĉi nom' vin trafis kore? FEDRA Ho panjo, vi mortigas min! Pro l' dioj, mi petegas, kompatu! De nun antaŭ mi silentu pri ĉi viro! NUTRISTINO Nu, vidu, vi komprenas min, kaj tamen vi ne volas pri viaj filoj zorgi kaj la vivon al vi savi. FEDRA La filojn zorgas mi kun tim'. Min ŝtorm' alia trenas. NUTRISTINO Filin', la manojn havas vi, ĉu ne, de sango puraj? FEDRA La manoj estas puraj, sed la koro malpuriĝis. NUTRISTINO Ĉu eble pro malica far' de iu malamiko? FEDRA Amiko pereigas min senkulpan kaj senkulpe. NUTRISTINO Ĉu eble iel el hazard' ofendis vin Tezeo? FEDRA Neniam estu, ke al li mi faru malutilon. NUTRISTINO Sed kia teruraĵo do vin pelas al la morto? FEDRA Ho lasu min kulpiĝi nur... Vin tio ne koncernas. NUTRISTINO Mi vin ne lasos for! Kun vi mi restos, dum mi povos! FEDRA Eĥ kio, ĉu perforte vin al mia man' vi kroĉas? NUTRISTINO Kaj al genuoj viaj. Plu mi ne delasos ilin. FEDRA Ve al vi, se vi, povrulin', ekscios la malbonon! NUTRISTINO Kia malbono trafus min pli akre ol vin perdi? FEDRA Vi perdos min tre certe, sed la afero min honoros. NUTRISTINO Kaj vi eĉ malgraŭ mia pet' sekretas ĉi honoron? FEDRA Nur gvidu vojo al honor' el tiaj hontindaĵoj! NUTRISTINO Pli bona estos tiu bon', se vi ĝin al mi diros. FEDRA Pro l' dioj, iru fine for! Delasu mian manon! NUTRISTINO Ne, ne, dum vi el ĉi favor' ne donos mian parton! FEDRA Jen ĝi por via pia man': respekte mi vin pensas. NUTRISTINO Mi povas eksilenti jam, al vi nun la parolo. FEDRA Ho kian amon vi, patrin' plorinda, trasuferis? NUTRISTINO Ĉu ŝian amon al la taŭr', infanjo, aŭ do kion? FEDRA Kaj vi, fratino, povrulin', edzino de Dionizo! NUTRISTINO Infanjo, kion havas vi? Ĉu l' viajn vi insultas? FEDRA Kaj tria malbonsortulin', jen mi, la pereanta! NUTRISTINO Mi konsterniĝas; kion do intencas ĉi parolo? FEDRA De tiuj tempoj, ne de nun, devenas mia plago. NUTRISTINO Pli klara al mi ĉio ĉi ne faris la aferon. FEDRA Ho ve! Kial vi ne eldiras mem, kion mi devas diri? NUTRISTINO Ĉu estas mi divenistin'? Mi en mallum' ne vidas. FEDRA Kio ĝi estas, kion am' la homoj nomas, diru. NUTRISTINO Io plej dolĉa, minjo, kaj samtempe plej amara. FEDRA Mi estos gustuminta nur amaron el ĉi tio. NUTRISTINO Kiel, infan', ĉu amas vi? Kaj kiun el la homidoj? FEDRA Homido, aŭ ne, tiun ... jes ... kiun la Amazono... NUTRISTINO Ĉu eble Hipoliton do? FEDRA Vi mem, ne mi lin nomis. NUTRISTINO Ha, kion diris vi, infan'? Vi murdis min per tio! Virinoj, mi ne vivos plu, por la netolereblan toleri. Ho, malbena tag'! Malbenon al la lumo! Mi ĵetos min, frakasos min, de l' vivo liberigos min per la mort'. Adiaŭ jam! Finiĝis por mi ĉio! ĉar, kvankam malgraŭvole, nun la saĝo tamen brulas de tia kulpa amfrenez'! Ne dio estas Kypris, sed ja, se eble, io eĉ pli granda ol diaĵo! Jen, ŝi detruis tiun ĉi kaj min kaj mian domon! |
La nutristino rekonsciiĝinte el la konsterna surprizo, entreprenas la peradon inter Fedra kaj ŝia stiffilo, sed Hipolito malestime rifuzas la amon de sia stifpatrino. Fedra mortigas sin, sed postlasas leteron al Tezeo kaj en tiu ŝi akuzas Hipoliton kiel deloginton. Tezeo turnas sin al sia dia patro Poseidono kaj malbenas sian filon; la dio sendas el la maro sovaĝaĵn ĉevalojn kaj ĉi tiuj disŝiras Hipoliton. Kiam la sciigo pri lia morto alvenas, Artemis klarigas al Tezeo, ke la pereon de Fedra kaj Hipolito kaŭzis la kolero de Afrodita, kaj la junulo estas inda je tio, ke en lia morto lian memoron kronu plena honoro.